Quann’era noa, tand’anni arreto,
adera ‘na tre marce. ‘Na Valilla
de unu che ‘bbitava jò a Corneto.
Po’, ‘n certu ghjornu, ghjira e svrilla,
‘ssa macchena ci-ebbe ‘n greu distino
de capità’, non je putìa ghjì più male,
porbio tra le ma’ de Piè’ e Cisirino
ch’aìa firmato ‘n canestru de cammiale!
La vattirìa non fuétte più rcarcata,
da non se sa quand’anni arrèto,
e li fari facìa ‘na luce scì fferata
da non vede’ ‘n elefante a ‘n metro!
‘Na sera Cisirì’ duvìa ghjì a Bari.
Jòppe’ le piane de Chiendi, in lontananza
‘na machena ‘ncrociò, che arzati i fari
no’ li svassava mango in vicinanza.
Piè’ sgagghjiò: “‘Bbagghjulu Cisirino!”
E ‘llu purittu, che ghjà ‘n ce vidìa più,
calò lu vetro, se spurgì dar finestrino,
e co’ tuttu lu fiatu je sgagghjò:“Bù! Bù!”
14 febbraio 2019