Li Cappuccì vecchj e li preti

Print Friendly, PDF & Email

In parrocchia de preti n’è passati ‘n belli pó’

lu primu che me recordo era Mozzó;

se dentro la chiesa facìi ‘n bo’ cagnara

issu u’ scoppolò non te lu sparagnava.

 

Mozzó era jóene, forte e ‘ndraprendende

se ne ‘ccurghjì lu Papa finarmende,

sprecatu a sta’ co’ nuatri, lu chiamò:

in tère lontane do’ ch’era natu, lu mannò.

 

Pecció dopo de quistu adè ‘rrigatu,

era ‘na mità a paragó’ de quill’atru,

non era ‘na cima, ci-aìa tanda umiltà

e lu compitu sua, per bè’, lu sapìa fa’.

 

Era tantu vonu e sembre suridende

pure se pe’ magnà’ non c’ìa gnende.

De domenneca la messa sverdu dicìa jò

e, in un momendu, finìa tutte l’oraziò’.

 

Lo facìa pe’ lasciacce presto in livertà:

le donne, du’ chjacchjere e java a cucinà’,

li vardasci jocava e currìa de qua e de là,

 ‘na partitella in più c’era pe’ li vergà’.

 

Dopo ‘n po’ murì purittu com’era natu

e lu Paradisu certo s’avìa guadambiatu;

San Pietro, su la porta, je dà ‘na guardata:

 “’N do’ si statu tu?” je fa co’ ‘n’occhjata.

 

Risponne: “So’ statu su la vigna del Signore”

“E che c’hi fatto per tutte queste ore?”

“Tutti li jorni j’ho dato ‘na zappata…”

È viro, se vede, porta la tònnaca strappata.

 

San Pietro, dopo avécce ‘n bo’ penzato

fà: “Quissu per me se l’ha meretàto”.

San Paolo che statìa llì otre a guardà’:

“Lu facimo bboccà’? quantu postu pijerà!”

 

Eppò’ è rrigati don Ernesto, Vittò, Adriano,

quissi sci che non c’è ghjiti piano,

dentro la chiesa ha portato la rivoluzió’

che a minduàlle tutte ce vurrìa ‘n moccó.

 

Li vanghi nói, lu piangitu de qua e de là,

rpulito lu vardacchì’, svordatu anghji l’ardà’,

c’è lu termosifò’ e non ci sta scuse:

adè ‘na vella chiesa, piace pure a le spuse!

9 febbraio 2018

 

A 5 persone piace questo articolo.

Commenti

commenti