Un vecchiu straccu de novand’anni / d’autunno lungu un viale passegghiava / piénu d’acciacchi e de malanni / su un vasto’ nudusu se ‘ppogghiava.
Staccata da lu vendu, ‘na foja jalla / tra la nebbietta jaccia de la sera / co’ un volu lendu de farfalla / rtornava da la madre sua, la tèra.
Issu la pijò su ‘na mà’ e je parlò: / “Quandu me fai pena cocca mia / anghe tu sì disgraziata un bellu po’ / sì cambata ‘che mese e ghjà vai via”.
Essa je respose co’ l’urdimu fiatu che c’ìa: / “Sarà anghe viro, adè tandu trista ‘sta sera / ma vaco via tranguilla, quasci co’ alligrìa, / perché saccio che rnasco a ogni primavera.
Tu sta tranguillu, non èsse disperatu. / per te adè mejo, che ango’ non lo sai? / Se, de còre, chiedi ajutu a chi t’ha creatu, / te dà la fede e co’ la fede nun te muri mai!”
Urbano Riganelli
7 luglio 2021